|
Βαριά κουβέντα ανοίξατε λεβέντες,οπότε γράφω τα καλύτερα ανέκδοτα που έχω ακούσει/διαβάσει.Χωρίς παρεξήγηση πάντα ούτε για τους μεν ούτε για τους δε.
1)
Την περασμένη νύχτα είδα έναν εφιάλτη. Ένα τρομακτικό εφιάλτη.
Κοιτάχτηκα, λέει, στον καθρέφτη κι αντελήφθην ότι είχα γίνει μαύρος.
Για να είμαι πιο ακριβής, όχι μαύρος, αράπης, που είναι πολύ χειρότερο.
Έβαλα το χέρι στην τσέπη αναζητώντας την ταυτότητά μου για να
διαπιστώσω αν και η φωτογραφία με δείχνει μαύρο και ανακαλύπτω
ότι εκτός από αράπης είμαι και Εβραίος.
"Δεν είναι δυνατόν!", σκέφτηκα, και πήγα να σηκωθώ.
Αδύνατον. Ήμουν κολλημένος σε μια καρέκλα.
Θεέ μου, είναι μια καρέκλα με ρόδες, μια καρέκλα αναπηρική, που
σημαίνει ότι εκτός από μαύρος και Εβραίος, είμαι και ανάπηρος.
Τουλάχιστον φοράω βέρα, άρα είμαι παντρεμένος. Κάποια καλή
γυναίκα θα με περιποιείται και θα μ' αγαπά.
"Καλημέρα χρυσό μου!", ακούω να φωνάζει κάποιος πίσω μου με μια
θηλυπρεπή ανδρική φωνή.
Είναι, λέει, το ... αγόρι μου.
"Χριστέ μου, είμαι κι ομοφυλόφιλος!".
Τέλος πάντων, μικρό το κακό εφ' όσον είμαι παντρεμένος μαύρος
Εβραίος ανάπηρος ομοφυλόφιλος, άρα κάνουμε σίγουρο σεξ, ξέρετε
τα περί έιτζ κι έτσι.
"Αγάάάάπη, πήρες τα φάρμακά σου σήήήήμερα;", τον ακούω να λέει.
Κοιτάζω δέκα μπουκαλάκια μπροστά μου. Αλοίμονο, είμαι και οροθετικός...
Περνάει βιαστικά δίπλα μου αγχωμένος ανακατεύοντας τα πάντα:
"Αμάν πια! Εσύ χρυσό μου έχεις τη σύριγγα;".
Ω Θεέ μου! Εκτός από μαύρος, Εβραίος, ανάπηρος, ομοφυλόφιλος και
οροθετικός, είμαι και ναρκομανής!
Απελπισμένος αρχίζω να ουρλιάζω να κλαίω, πάω να τραβήξω τα μαλλιά μου.
Όχι!!! Είμαι φαλακρός! Δεν έχω τρίχα στο κεφάλι μου!
Χτυπάει το τηλέφωνο. Πάω να το σηκώσω.
Μα πού πήγε το δεξί μου χέρι; Τρισαλίμονο... Είμαι και κουλός!
Πιάνω όπως-όπως το τηλέφωνο με τ' αριστερό.
Είναι ο αδελφός μου. Αχ, τουλάχιστον έχω ένα αδερφάκι πάνω στη γη.
Ουρλιάζει: "Βρε αρχιρεμάλι, από τότε που τα τίναξαν ο μπαμπάς κι
η μαμά στην εθνική, δεν κάνεις τίποτα άλλο απ' το να παίρνεις
ναρκωτικά και κάθεσαι και βαράς μύγες απ' το πρωί ως το
βράδυ.Αντε βρες καμμιά δουλειά γιατί από μένα δεν έχει φράγκο! Γκέγκε;".
Ω Θεέ μου! Εκτός από μαύρος, Εβραίος, ανάπηρος, ομοφυλόφιλος,
ναρκομανής, οροθετικός, φαλακρός, κουλός και ορφανός, είμαι και
απελπιστικά άνεργος!
Πάω να του εξηγήσω πως είναι δύσκολο να βρει δουλειά ένας
μαύρος, Εβραίος, ανάπηρος, ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, οροθετικός,
φαλακρός, ορφανός, κουλός και άνεργος ... αλλά δεν βγαίνει λέξη!
Εκτός απ' όλα αυτά είμαι λοιπόν και μουγκός.
Απελπισμένος και κλαίγοντας με λυγμούς κλείνω το τηλέφωνο με το
ένα και μοναδικό χέρι που διαθέτω.
Νοιώθω μια γροθιά στο βηματοδότη μου: μαύρος, Εβραίος, ανάπηρος,
ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, οροθετικός, φαλακρός, ορφανός,
άνεργος, κουλός και καρδιοπαθής.
Πνίγομαι! Τραβάω το κουρτινάκι απ' το παράθυρο να πάρω ανάσα.
Βλέπω τριγύρω παράγκες και τσαντίρια. Ζω σ' ένα τρισάθλιο
εγκαταλειμένο τροχόσπιτο μέσα σε μια κατασκήνωση γύφτων.
Είμαι λοιπόν και γύφτος.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο τροχόσπιτο το αγόρι μου καταχαρούμενο:
"Αγάπη μου, σου έχω μια δυσάρεστη είδηση!".
Ώστε δεν τέλειωσαν όλα; Τι ακόμα μπορεί να περιμένει ένα μαύρο,
Εβραίο, ανάπηρο, ομοφυλόφιλο, οροθετικό, ναρκομανή, φαλακρό,
ορφανό, κουλό, άνεργο, μουγκό, καρδιοπαθή και γύφτο;
"Χάσατε το πρωτάθλημα!".
Όχι ρεεεε πούστη! Όχι και βάζελος!
2)
Σε δημοτικό σχολείο κάπου στον Πειραιά, η δασκάλα βαμμένη οπαδός του ολυμπιακού μπαίνει στην αίθουσα την επόμενη μέρα από την "κατάκτηση" του πρωταθλήματος, ντυμένη στα κόκκινα με κασκόλ του γαύρου, σημαία με το δαφνοφόρο και ένα πόστερ των ερυθρόλευκων το οποίο και κρεμάει στον πίνακα. Γυρνάει προς τα παιδιά της τρίτης τάξης καμαρωτή και γελαστή και τους αναγγέλει: --Παιδάκια σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα, ο θρύλος πήρε το πρωτάθλημα! Πόσοι από σας είναι ολυμπιακοί; Σηκώστε τα χεράκια να δω!
Τα περισσότερα παιδιά σηκώνουν τα χέρια αμέσως (πειραιάς γαρ), και διστακτικά, θες από μίμηση, θες γιατί φοβόντουσαν μην εκτεθούν στην "κυρία" τους, θες μήπως τα βάλει στο μάτι και τα εξετάσει και τα υπόλοιπα χωρίς να είναι ολυμπιακοί σηκώνουν καθυστερημένα το χέρι.
Όχι όλα όμως! στο προτελευταίο θρανίο ένα κοριτσάκι μένει ακίνητο και απαθές αδιαφορώντας για τα "κυρία! κυρία!" και τα "και εγώ! και εγώ" που πέφτουν τριγύρω βροχή ως επίδειξη φρονημάτων ή ως προσπάθεια να αποσπαστεί η εύνοια της δασκάλας. Φυσικό είναι να τραβήξει αμέσως την προσοχή της δασκάλας: --Φανή! εσύ γιατί δεν σηκώνεις το χεράκι; Τί ομάδα είσαι; Η Φανή ατάραχη της απαντά, "Πανσερραϊκός κυρία" --Πανσερραϊκός! επαναλαμβάνει έκπληκτη η δασκάλα. Μα γιατί είσαι Πανσερραϊκός; τη ρωτά εμφανώς σαστισμένη. --Η καταγωγή μου κυρία είναι από την Σέρρες, ο πατέρας μου είναι Σερραίος, η μάνα μου είναι Σερραία ο αδερφός μου είναι Πανσερραϊκός, η μεγάλη μου αδερφή είναι Πανσερραϊκός... --Ααα Φανίτσα! τη διακόπτει η δασκάλα. Αυτό όμως δεν είναι σωστό! Ο τοπικισμός είναι κακό πράγμα. Η οικογένεια δεν πρέπει να κατευθύνει τις επιλογές σου. Πρέπει να έχεις δική σου προσωπικότητα, να γίνεις ανεξάρτητη να μην επηρεάζεσαι από το τί κάνουν οι δικοί σου. Για παράδειγμα, εαν ο πατέρας σου ήταν νταβατζής, η μάνα σου μια του λιμανιού, ο αδερφός σου γκέυ και η αδερφή σου πρεζάκι, εσύ τί θα ήσουν; και η Φανή αφοπλιστικά: --τότε θα ήμουν ολυμπιακός κυρία
|
.Ελεος κατεβα απο τα συννεφα! Εκανες και ενα σπουδαιο ματς αυτο ολο!! 
