Όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτή την @#%$% ζωή, έτσι και η κρίση μας δεν μας ανήκει τόσο όσο μάταια νομίζουμε. Εξαρτάται από ένα σκασμό διαφορετικούς παράγοντες, τους οποίους άλλοτε σταθμίζουμε σωστά και άλλοτε...εχμ...τα κάνουμε ολίγον κώλος...Είτε είναι καπρίτσιο της στιγμής, είτε αποκύημα της πιο ενδελεχούς και εξισταμένης ανάλυσης, πολλές φορές βρίσκουμε τον εαυτό μας να αλλάζει άποψη πιο γρήγορα και από cheetah με ευκοίλια. Κάτι τέτοιο έπαθε και ο γράφων λοιπόν, αυτή την φορά με έναν anime τίτλο. Μεγαλή μπουκιά φάε καμάρι'μ, αλλά...αν σε πιάσει κόψιμο μετά καλά να πάθεις...
ΣΤΣ: Το παρόν πόνημα αποτελεί ανάλυση τίτλου και ως εκ τούτου έχει ένα εύρος ασύμβατο με την υπομονή αρκετών. Αν δεν την παλεύετε, παρακαλώ όπως μεταβείτε στην τελευταία παράγραφο για την αποφώνηση...
Ο λόγος το λεπόν ονομάζεται
GONZO. Οι φίλοι/ες/τραβέλια που έβλεπαν το υπερτεράστιο muppet show, μπορούν να θυμόνται μειδιαζόμενοι πως αυτό το όνομα άνηκε σε έναν από τους πιό τραγελαφικούς του χαρακτήρες. Εκτός από τον συμπαθή μπλέ όλεθρο όμως, το όνομα αυτό ανήκει και σε ένα από τα πιο σιχτιρισμένα animation studio της φίλης Ιαπωνίας, το περιώνυμο studio
GONZO. Το όνομα προέρχεται από την Ιταλική γλώσσα, και σημαίνει...εχμ...
αλητάμπουρας...Η ιστορία λέει πως ο ιδρυτής του studio Shouji Murahama επέλεξε αυτή την ονομασία για την εταιρία του οραματιζόμενος μια παρέα από "τραμπούκους/πειρατές" που θα κούρσευαν την εγχώρια αγορά anime με τις καφρίλες τους. (Ναι, και μετά ξυπνήσανε, τα αμνοερίφια). Τέλος πάντων ασχέτως ονομασίας το παρόν studio μας έχει προσφέρει απο το 1992 μέχρι σήμερα πολλές δουλειές του, και αποτελεί με διαφορά ένα από τα πιο πολυσυζητημένα λόγω της πάγιας πρακτικής του να αλλάζει τα φώτα σε όλα τα anime που έπιασε. Για να γιορτάσουν τα δέκατά τους γενέθλια, αποφάσισαν να αλλάξουν τα φώτα σε άλλο ένα...με την διαφορά πως αυτή την φορά το δημιούργησαν απο κενό χαρτί οι ίδιοι...πάμε να δούμε το λεπόν τι πουλιά πιάσανε οι βουτηχτάδες....
|
Παράθεση:
|
| On the world of Prester, the nations of Anatore and Dusis are deep in a war that is controlled by a secret organization known as the Guild. However, Claus Valca and Lavie Head want no part of it and instead are the pilot and navigator of a messenger vanship. Flying across a sea of wind and clouds, they deliver messages to anyone and anywhere. After a near-death collision with a crippled vanship during a local race, both are asked to deliver a young girl named Alvis to the infamous battleship Sylvana. Followed by a star-shaped craft bent on killing them, these three lives are about to forever alter the face of Prester.
|
Δλδ ζήσε Sci-Fi Μάη μου, να φάς τα άκυρα της ζωής σου. Όταν το πρωτομπάνισα το anime, ένα κρύο βραδύ του 2004 στο animesuki, αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον η υπόθεση...Είμαι που είμαι πρεζόνι για E.Φ. (εξακριβωμένο μέχρι τελείας), είχα κιόλας τότε μόλις ολοκληρώσει τa Crest/Banner of the stars (όποιος δεν έχει δει, απλά τρέχει να τα πιάσει), μου άρεσε του παιδιού. Με συνοπτικές διαδικασίες, άρπαξα το release των AnimeKraze -το μόνο της προκοπής που έπαιζε τότες- και ετοιμάστηκα για Space Opera μέχρις εσχάτων...
Πάμε για review λοιπόν αφού σας έσκασα...(προβλεπόμενο από ημίχρονο)...
Το
last exile αποτελεί έναν από τους λίγους τίτλους anime που φτιάχτηκαν χωρίς να βασίζονται ή να μεταφέρουν στοιχεία από άλλες δημιουργίες (ο κανόνας είναι από βιβλία ή manga). Αντιπροσωπεύει τα καλύτερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το studio GONZO που το δημιούργησε, και στην ουσία αναπύχθηκε ως δώρο του αυτού studio προς τους θεατές/fans του, για την επέτειο των 10ων γενεθλίων του. Πάνω σε ένα space opera σκηνικό, επιστρατεύτηκε η αφρόκρεμα του studio, και έχοντας ένα τσουβάλι λεφτά στα χέρια της (μιλάμε για 8πλάσιο budget από αυτό που είθισται να χρησιμοποιείται για 26άρα σειρά), της δόθηκε η εντολή να φτιάξουν κάτι μοναδικό, δημιουργώντας τα πάντα από λευκό χαρτι. Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα πιο χορταστικά οπτικά ταξίδια στον χώρο της ΕΦ, και ταυτόχρονα ένα από τα λίγα anime του GONZO που καταφέρνουν να μην κάνουν τον θεατή να προπονεί τα "γαλλικά" του κατά τους τίτλους τέλους.
Τελικά το πείραμα πέτυχε, αλλά οι στρεβλώσεις που παραδοσιακά συνοδεύουν τις δουλειές του studio δυστυχώς είναι ακόμα εδώ, αν και σε μερική νάρκωση...
Ας ξεκινήσουμε με τα καλά νεά...(κοινώς, ας το πάμε λάου λάου το έγκλημα)...
LIFT OFF...
Animation ~ Artwork ~ Character Design. Ο βετεράνος
Koichi Chigira για να φέρει εις πέρας το έργο αποφάσισε να ζητήσει την συνδρομή ενός από τους πιο αγαπημένους designer artists της Ιαπωνίας, του μικρού θεούλη (και κολλητό του άλλου θεούλη
ABe)
Range Murata. Γνωστός κυρίως για την δουλεία του στο ROBOT καί παλιός γνώριμος της εταιρίας (είχε συνεργαστεί με το GONZO για το εντυπωσιακό OVA
Blue Submarine No. 6 του '98 )
, ο μικρός πρίγκηπας Range πήρε το OK να δημιουργήσει οπτικά ένα κόσμο από το μηδέν σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τα mechanical desings των
Hiromasa Ogura και
Keiichi Oku ήταν από το πρώτο επεισόδιο μέχρι το τελευταίο να έχουμε μείνει (όλοι οι εναλλακτικοί μας εαυτοί) με ανοιχτό στόμα από
τους μεγατόνους του eye-candy που προσφέρει απλόχερα αυτή η σειρα.
Η ποιότητα του Artwork, σαφώς υποβοηθούμενη από τον πακτωλό των χρημάτων που έπεσαν για να φτιαχτεί, είναι από τις υψηλότερες που παίζουν για τηλεοπτική σειρά εξ Ιαπωνίας, φτάνοντας σχεδόν τα μέτρα και σταθμά που ισχύουν για κινηματογραφικές δουλειές. Το blending των 3D γραφικών με τον 2D κόσμο, η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι συλλήψεις του Murata, το γεγονός πως η ποιότητα δεν πέφτει καθ'όλην την διάρκεια της σειράς ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ, και κυρίως, η αβυσσαλέα ποσότητα του animation που χρησιμοποιείται (άντε να βρείς still screen για screenshot) πραγματικά εντυπωσιάζουν, καθιστώντας το Last Exile ένα από τα καλύτερα οπτικά "tripάκια" στον χώρο της japanimation...ΑΠΛΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
Μουσική ~ Ήχος. Λογικό και επόμενο είναι, με τέτοιες περγαμηνές να γαργαλάνε τα μάτια μας πως το GONZO θα έπρεπε να υποστηρίξει κατάλληλα και τις υπόλοιπες αισθήσεις για να μην τσουλάει μονόπαντα το πλεούμενο. Και τα κατάφερε! Η μουσική που χρησιμοποιείται στην σειρά ποικίλλει από κομμάτια
κλασσικής ορχηστρικής προέλευσης που ταιριάζουν απόλυτα στον space opera χαρακτήρα της, σε
μελωδίες ηλεκτρονικής μουσικής που ντύνουν απλόχερα τις ξέφρενες στιγμές δράσης. Το ΟP της σειράς "Cloud Age Symphony" είναι ένα από τα αγαπημένα μου, συνδυάζοντας ηλεκτρονική μουσική με τα animation sequences του opening της σειράς με πραγματικά οργιώδη τρόπο. Επίσης, η ονειρική μπαλλάντα της Hitomi "Over The Sky" αποτελεί το καλύτερο δυνατόν ξεπροβόδισμα προς το επόμενο επεισόδιο. Τα ηχητικά εφέ είναι από άλλο πλανήτη (believe it), οι φωνές του cast μεταφέρουν με συναίσθημα και αρτιότητα την υπόθεση στον θεατή και τα 2 soundtrack της σειράς θα συντροφεύουν τον σκληρό σας για αρκετό διάστημα αφού την τελειώσετε...
sugoi!...
Conceptual Design ~ Ατμόσφαιρα. Νταξ, ρε παιδί'μ, καλά τα φωτορυθμικά και τα μπλι-μπλίκια αλλά,
επιτυγχάνεται μια μαμημένη συνοχή? (θυμηθείτε, για GONZO μιλάμε όχι για το BONES)...E NAI ΛΟΙΠΟΝ, και απ'αυτό έχουμε. Ο κόσμος του Last Exile είναι πειστικός σε βαθμό αυτοκτονίας, συνδυάζοντας Sci-Fi στοιχεία με αναχρονισμούς του παρελθόντος για να φτιάξει ένα σύμπαν που συναρπάζει τον θεατή από την πρώτη στιγμή. θυμίζοντας ισχνά τους κόσμους του Frank Herbert και του Ray Bradberry, το σύμπαν του Last Exile περιγράφεται στον βαθμό που του το επιτρέπει η υπόθεση της σειράς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχοντας ως σύμμαχο τόσο τον λεπτομερή σχεδιασμό του Murata, όσο και κάποια στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει απο τις κλασσικές ΕΦ δουλειές. Ανάμεσά τους θα πρέπει να ειπωθεί, είναι και το στοιχείο της χρήσης του
Ελληνικού Αλφαβήτου που δίνει στην σειρά ένα επικό, διαφορετικό στυλ, το οποίο δυστυχώς δύσκολα μπορεί να περιγραφεί από τον γράφοντα. Ρίξτε μια ματιά αν θέλετε σε
αυτό το site (no spoilers whatsoever) για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ...
TOUCHDOWN...
Ok, αρκετά χαρήκατε, its mpineliki time....
Plot ~ Σκηνοθεσία ~ Character Developement. ΓΙΑΤΙ ΡΕ GONZO ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ??, ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ??!!...ok ας ηρεμήσουμε και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...H υπόθεση της σειράς κινείται σε πολύ καλά επίπεδα, έχοντας τόσο τις απαραίτητες ανατροπές που χρειάζονται για να κρατηθεί το ενδιαφέρον, όσο και σεπτή δομή που επιτρέπει να δεις ευχάριστα την σειρά. Ένα βασικό πρόβλημα που προκύπτει δυστυχώς είναι πως το anime πραγματικά χρειαζόταν 5-6 επεισόδια ακόμα για να δείξει αυτά που έπρεπε.
Γνωρίζοντας πως η ιστορία είναι φτιαγμένη from scratch, είναι λογικό να περιμένει κάποιος πως θα πρέπει να υποστηριχθεί κατάλληλα σκηνοθετικά ώστε να έρθει ομαλά εις πέρας. Αλλά η ιστορία του Last Exile προσπαθεί να μας τα δώσει
όλα ταυτόχρονα. Το αποτέλεσμα είναι πως ο θεατής θα μείνει με κάποιες απορίες όσον αφορά τόσο την λειτουργία όσο και τους νόμους του κόσμου που του παρουσιάζεται. Τα έργα ΕΦ αν κάτι ΔΕΝ πρέπει να έχουν, αυτό είναι τα πολλά loose ends. ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ ΡΕ!!...
Η σκηνοθεσία του
Koichi Chigira αν και κρίνεται θετικά, αποτυγχάνει να χωρίσει σωστά την υπόθεση σε αρχή, μέση και τέλος, με αποτέλεσμα πολλά επεισόδια να χρησιμοποιούνται λιγότερο αποδοτικά απ'όσο θα έπρεπε. Δεν υπάρχουν fillers, (είναι αδύνατον έτσι και αλλιώς, είπαμε original δημιουργία είναι) αλλά σε μερικά επεισόδια νιώθεις πως δεν ξέρανε τι να βάλουν μέσα ακριβώς. Το anime περιλαμβάνει πολλά sub-plots τα οποία ευτυχώς δεν αντιμετωπίζονται ως H-Game routes (δλδ. δεν ολοκληρώνονται μόνο και μόνο για να εξαφανιστούν απο την ιστορία) και...δυστυχώς, λειτουργούν εις βάρος της συνοχής της κύριας ιστορίας.
Θέλοντας να δώσουν μια δομή επικών διαστάσεων, αντάξια του ονόματος space opera, οι δημιουργοί του Last Exile ως μονόδρομο χρησιμοποίησαν ένα σκασμό χαρακτήρες. Όπως είναι λογικό, είναι αδύνατον σε 26 επεισόδια να χρωματιστούν κατά το δοκούν οι προσωπικότητες αυτών. Περιέργως όμως, το anime προσφέρει απλόχερα χώρο για
character development στους περισσότερους εξ'αυτών. Υπό Κ.Σ. (Κανονικές Συνθήκες) θα πρέπει να χοροπηδάμε από την χαρά μας, αλλά...εχμ...προσγειωθείτε...το πρόβλημα που ανακύπτει είναι πως η συσχέτιση όλων των χαρακτήρων μεταξύ τους, και η χρήση τους για την προώθηση της ιστορίας μας φέρνει ως μάρτυρες μπροστά σε ένα ορυμαγδό συμπτώσεων, αναγκαίων συνθηκών και ταυτίσεων. Κρίμα, το κερατό μου, κρίμα.
Δεν μπορείς στο τέλος της σειράς να μην βγάλεις ένα αναστεναγμό για το γεγονός πως η υπόθεση ΔΕΝ μπορεί να υποστηρίξει καθ'ολοκληρίαν την ίδια της την τεχνική εκτέλεση...
Σούμα, αρκετά σας έπρηξα....
Το Last Exile είναι ένα από τα anime που πρέπει να δεί κάθε φίλος του animation, ανεξαρτήτως φύλου και προτίμησης καθαρά για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Φτιαγμένο ως δώρο για το κοινό, έχει κάτι να δώσει στον καθένα από εμάς. Το αν θα το δεχτούμε απλόχερα, ή θα το πετάξουμε στον κουβά εξαρτάται από το πόσο θα μας χαλάσουν τα υπαρκτά προβλήματα που παρουσιάζει το παιδί ενός studio, που φημίζεται για μερικές από τις μεγαλύτερες νίκες αλλά και τις οικτρότερες ήττες απέναντι στην ψυχική μας υγεία. Μιας και αξιώθηκα να πάρω το boxset και ξαναείδα με τα απο καιρό την σειρά, αλλάζω γνώμη και εκφωνώ...ΙΜΟ...αυτή την φορά...ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ GONZO...OMEDETO...
Του δίνουμε
421 στα 512 μαζοχιστικά σκαμπίλια eye-candiness. Its good...to be my sugar...
_________________
Μετανιώνω που τόσο καιρό το είχα να σκονίζεται στη συλλογή μου... 
)
