Η διαρκής τεχνολογική ανάπτυξη σε συνδυασμό με την ανθρώπινη απληστία οδήγησαν τον κόσμο στην καταστροφή. Μια καταστροφή που επήλθε μέσα σε 7 μέρες, που ονομάστηκαν οι επτά μέρες του πυρός. Ως επακόλουθο το οικοσύστημα της Γης άλλαξε. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι καλύφθηκε από πυκνή ζούγκλα γεμάτη τοξικές ουσίες και τερατώδεις μορφές ζωής. Τούτο έχρισε κατοικήσιμες για τους ανθρώπους ελάχιστες περιοχές που με τα χρόνια διαρκώς μειώνονταν κι αυτές. Αυτή η ζούγκλα ονομάστηκε «η θάλασσα της παρακμής»... Το μόνο που απέμενε πια σα δάδα ελπίδας ήταν μια προφητεία...
Χίλια χρόνια έχουν περάσει, λοιπόν, από τις "επτά μέρες του πυρός" και η ανθρωπότητα συνεχίζει τη ζωή της υπό τον κίνδυνο της "θάλασσας της παρακμής" -τόσο των τοξικών ουσιών που αυτή ελευθερώνει στο περιβάλλον, όσο και της διαρκούς εξάπλωσης της. Λύση δε φαίνεται να υπάρχει κι οι ελπίδες έχουν αρχίσει σιγά σιγά να θαμπώνουν. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, η κοινωνία οργανώνεται σε επαρχίες ανεξάρτητες μεταξύ τους που τις ενώνουν συμμαχίες και τις χωρίζουν πόλεμοι. Αλλά σε μια μικρή γωνιά του πλανήτη συνεχίζει να υπάρχει ειρήνη και ευημέρια. Αυτή η γωνιά είναι η "κοιλάδα του ανέμου". Μια κοιλάδα πανέμορφη και καταπράσινη, που οι συνεχείς άνεμοι της θάλασσας προστατεύουν από τις τοξικές ουσίες της ζούγκλας. Ένας τόπος που μοιάζει με "Γη της επαγγελίας" για κάθε άνθρωπο, μέχρι... Μέχρι που στα εδάφη του συνθλίβεται ένα αεροπλάνο. Ένα αεροπλάνο το οποίο φέρει μαζί του έναν τρομακτικό δαίμονα!
Λέγεται ότι χίλια χρονια πριν η καταστροφή ήρθε από γιγαντιαίους δαίμονες φωτιάς κι ότι έπειτα από εκείνες τις εφτά μέρες όλοι οι δαίμονες νέκροσαν κι έπαψαν να υπάρχουν...
Από ότι φαίνεται όμως, ένας τουλάχιστον επέζησε και παρέμεινε σε νάρκη για χίλια χρόνια οπότε και τον "ξέθαψαν"!
Οι Τολμέκιοι -ένας πολεμοχαρής λαός- τον διεκδίκησαν για δικό τους, με την επιθυμία να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον των αντιπάλων τους και εν τέλει ενάντια στην "θάλασσα της παρακμής", πιστεύοντας πως έτσι θα την εξάλειφαν!
Από παιχνίδι της μοίρας ή της τύχης αυτός ο δαίμονας κατέληξε στην "κοιλάδα του ανέμου". Επακόλουθο ήταν η κατάληψη της κοιλάδας από τους Τολμέκιους και η θανάτωση του άρχοντα της περιοχής.
Αυτή η ταινία σηματοδοτεί τη γέννηση ενός καινούριου Studio που επικεφαλή του είχε και συνεχίζει να έχει τον
Miyazaki Hayao, τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για το παρόν αριστούργημα. Το studio αυτό δεν είναι άλλο από το
studio Ghibli. Επίσης, η ταινία αυτή αποτελεί απόσπασμα ενός μεγαλύτερου "έργου" που πολλές φορές αναφέρεται ως
"έργο ζωής" του Miyazaki. Μιλάμε φυσικά, για το ομώνυμο manga, του οποίου η συγγραφή-σχεδιασμός διήρκεισε
12 ολόκληρα χρόνια (1982-1994).
Η
"Ναυσικά της κοιλάδας του ανέμου" είναι ένα
αντιπολεμικό και
οικολογικό παραμύθι. Προάγει με άκρως σαγηνευτικό τρόπο και τα δυο αισθήματα χρησιμοποιώντας ως δυνατότερο του χαρτί την ίδια την ηρωίδα... την πριγκήπισσα Ναυσικά. Μια νεαρή κοπέλα με δυναμισμό και θέληση για ζωή, γεμάτη ελπίδα. Μια νεαρή κοπέλα που αγαπά και κατανοεί το περιβάλλον, που το αποδέχεται και δεν πασχίζει να τ' αλλαξει αλλά να ζήσει αρμονικά μέσα σ' αυτό σαν κομμάτι του. Η ιστορία εκτυλίσσεται, λοιπόν, γύρω από αυτήν αφήνοντας, όμως, χώρο και για άλλους ήρωες, καθένας από τους οποίους αναπτύσσεται-ωριμάζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Η εξέλιξη των γεγονότων από την άλλη είναι κατεγιστική και ομαλή συνάμα.
Ο
σχεδιασμός είναι ο κλασσικός του Miyazaki... Απλοϊκοί χαρακτήρες, χωρίς περιττούς καλλωπισμούς, κρύβοντας μια σοβαρότητα και αφέλεια μαζί που τους κάνει μοναδικούς. Εν αντιθέσει τα τοπία είναι μεγαλειώδη, γεμάτα λεπτομέρεια. Εδώ ο ρεαλισμός παντρεύεται με τον σουρρεαλισμό και δίνει μια πανδαισία σχημάτων και χρωμάτων δώρο για τα μάτια μας. Κάθε καρέ μοιάζει με ζωγραφικό πίνακα.
Το
animation είναι, επίσης, πολύ καλό. Οι χαρακτήρες δένουν απόλυτα με το περιβάλλον τους κι οι σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη με απόλυτη φυσικότητα.
Τελικά, όμως, ο μεγαλύτερος συνένοχος εδώ είναι η
μουσική. Μια μουσική υπέροχη. Μια μουσική εκπληκτική. Μια μουσική που προσδίδει στην ιστορία ακριβώς αυτό που της χρειάζεται.
Αυτή η ταινία ήταν ένα από τα πρώτα anime που είδα! Ίσως να 'ταν και το πρώτο! Ακόμη θυμάμαι πως με μάγευε η ιστορία της Ναυσικάς όταν καθόμουν σαν πιτσιρίκι και την έβλεπα. Έχω χάσει πλέον το λογαριασμό πόσες φορές την είδα!
Στα μικράτα μου με τραβούσαν τα χρώματα, η δράση και ο δυναμισμός της Ναυσικάς. Τώρα πια αυτό που με τραβά είναι τα νοήματα και η αλληγορία του σεναρίου. Πολλοί χαρακτηρίζουν τέτοια έργα ως "επιστημονικής φαντασίας" αλλά αν κάτσουμε και το σκεφτούμε λίγο θα δούμε ότι πρόκειται τελικά για το μονοπάτι προς το οποίο βαδίζουμε...
Ενώ η ανθρωπότητα βαδίζει, λοιπόν, το δικό της μονοπάτι εγώ έφτασα στο τέλος του δικού μου μονοπατιού και καλούμε να κάνω έναν συνολικό απολογισμό. Ε, λοιπόν, εδώ θα πω ότι κάποια πράγματα
είναι υπεράνω βαθμολογιών και κριτικών κι η Ναυσικά του Miyazaki ανήκει ανάμεσα τους!
_________________
~ ~
