Σήμερα στις 7:30 πρίν φύγω για το σχολείο ανοίγω την TV
και ακούω σε κάποιο πρωιναδικο για τους emo και τις ανησυχητικές διαστάσεις που εχει λάβει το θέμα κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα.
12:30 η ωρα και η καθηγήτρια της Κοινωνιολογίας μας λέει για τους emo
και την επιρροή που έχουν ασκήσει σε αυτούς τα
ιαπωνικα κινούμενα σχέδια και την
πλύση εγκεφάλου που εχουν υποστεί κυρίως οι νέοι της πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας...
(τη συμπληρώνω λέγοντας οτι λέγονται
άνιμε)
Τα σχόλια δικά σας...
Το παραπάνω κείμενο μπορεί να το βρεί κανείς εύκολα γραφοντς ΕΜΟ στο Google...
Απο τις Δέσποινα Τριβόλη και Νάνσυ Μπλέτσα
{Κάθε απόγευμα, μόλις δύσει ο ήλιος, τα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος γεμίζουν μ ένα πλήθος που θυμίζει μαυροφορεμένο Στρατό της Σωτηρίας: Πιτσιρίκια ντυμένα με μαύρα ρούχα και βαμμένα μάτια παρατεταγμένα στα σκαλιά. Τα κορίτσια έχουν μαλλιά που θυμίζουν θημωνιές στολισμένες με υφασμάτινους φιόγκους, τα αγόρια φορούν γραβάτες, κολλητά τζιν και έχουν φράντζες που τους καλύπτουν το ένα μάτι (ενίοτε και τα δυο). Κοιτάνε το κενό, σιγοψιθυρίζουν, κάνουν επιδεικτικά βόλτες πάνω-κάτω. Καπνίζουν, όπως καπνίζουν όλοι γύρω στα 16, σαν να ξέρουν πως η ζωή τους τελειώνει αύριο και πρέπει να καπνίσουν το τελευταίο τους πακέτο. Συνυπάρχουν ειρηνικά με τους σκεϊτάδες που φωνάζουν δυνατά «σερβιεεεέττττεεεεες», κάθε φορά που επιχειρούν ένα άλμα από αυτά που τρομοκρατούν τους άτυχους περαστικούς. Αυτά -υποτίθεται- είναι τα παιδιά του emo.
To emo ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 80 στη Washington ως ένα παρακλάδι του hardcore punk. Τo όνομα σημαίνει «emotional» - κι όπως λέει και ο μουσικός παραγωγός Γιώργος Φακίνος, «περιέγραφε έναν punk ήχο με περισσότερο συναίσθημα». Τώρα πια ο όρος έχει διευρυνθεί τόσο πολύ που είναι δύσκολο να τον ορίσει κανείς. Η emo μουσική έγινε πιο mainstream, ενώ το emo άρχισε να ταυτίζεται και με την έννοια της γκρινιάρικης εφηβικής αυτοκαταστροφής: μελοδραματικοί στίχοι, βλέμματα στο κενό και χαρακωμένα χέρια.
Πάνω απ όλα όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το emo έγινε συνώνυμο μιας εφηβικής στυλιστικής επανάστασης: μαύρα ρούχα, κολλητά τζιν, βάψιμο για αγόρια και κορίτσια, περίπλοκα κουρέματα με τούφες βαμμένες σε ροζ, φούξια, μπλε και πράσινο, piercings, γραβάτες, νεκροκεφαλές κι αστράκια είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία αυτού του στυλ. «Έχουν πολύ συγκεκριμένη αίσθηση του στυλ» λέει η Φραντσέσκα Σκαλίδη, ιδιοκτήρια του Black & Rose, αγαπημένου μαγαζιού των emo. «Κάθε φορά που έρχονται, ξοδεύουν σε αξεσουάρ, ρούχα και βαφές από 30 έως 120 ευρώ το άτομο».
Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια συναντάμε τη Μαρίνα, τη Νικολίνα, την Τζούλη και την Ιωσηφίνα. Είναι όλες 15 χρονών και πάνε στο 2ο λύκειο Καλλιθέας, εκτός από την Ιωσηφίνα που πάει σχολείο στο Νέο Ψυχικό. Μαζί τους κάθεται και η 19χρονη Ελένη, που σπουδάζει αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. Ως πιο μεγάλη μιλάει και πιο συχνά - οι υπόλοιπες τέσσερις την κοιτάνε με μάτια γουρλωμένα από το θαυμασμό. Τους αρέσει να κάθονται εδώ «γιατί εδώ μαζεύονται όλοι, εδώ είναι το στέκι», όπως μας λέει αποφασιστικά η Μαρίνα, που έχει μακριά μαύρα μαλλιά και φοράει ένα καπέλο με μια νεκροκεφαλή. Εδώ και στα MacDonalds. ʼντε και στο Bocca που γίνονται rave party τις Τετάρτες ή στο Closer και στο Underworld. Το καλοκαίρι πήγαν στο Schoolwave και στους Placebo. Ακούνε punk, screamo, emo, goth rock, glamour rock. Τους αρέσουν οι Panic at the Disco, oι Μy Chemical Romance, οι Fall Out Boy. Δεν κάνουν κάτι συγκεκριμένο εδώ, μας λένε. Απλώς κάθονται. Ξέρουν τους περισσότερους στα σκαλάκια, αλλά ακόμα κι αν δεν τους ξέρουν, τους αναγνωρίζουν από το MySpace και το hi-5 (έναν ακόμη δικτυακό τόπο social networking). Δεν πάνε στην άλλη μεγάλη φωλιά που συχνάζουν παιδιά αυτού του στυλ - στην Κηφισιά. «Στην Κηφισιά έχει πολύ περισσότερα ψωνάκια. Ε, είναι ποζέρια, μερικοί, όχι όλοι, έχει και μερικά καλά παιδιά» λέει η Ελένη και σταυρώνει τα πόδια της - φοράει ένα ριγέ ασπρόμαυρο παντελόνι. Το ξανασκέφτεται. «Ε, μάλλον έχει ωραία παιδιά. Όχι καλά. Ωραία» λέει και σκάνε όλες στα γέλια.
Η εμφάνισή τους τις κάνει να ξεχωρίζουν στο σχολείο. «Αυτοί είναι αλλού. Μας βλέπουνε ντυμένες στα μαύρα και νομίζουνε ότι είμαστε σατανίστριες» λέει η Τζούλη. «Πόσες φορές μας έχουν πει πανκ...» λέει η Μαρίνα κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. «Πού και πού εμφανιζόμουν στο σχολείο με μαύρα νύχια και μου έλεγε ο διευθυντής δεν είναι εμφάνιση αυτή για σχολείο. Αλλά μετά συνήθισαν. Μόνο με μια καθηγήτρια είχα πρόβλημα. Ήθελε να με αφήσει στην ίδια τάξη γιατί είχα piercing» λέει η Μαρίνα.
Ψωνίζουν σε συγκεκριμένα μέρη στο Μοναστηράκι -στο Τopman, στο Αmber, το Primetimers- άντε και στην Κηφισιά. Όταν η κουβέντα φτάνει στο στυλ, ενθουσιάζονται - μιλάνε όλες μαζί. Φοράνε μαύρα, άσπρα, ροζ, φούξια, καρό, πουά, αστεράκια, καρδούλες, νεκροκεφαλές («Αν και τώρα γίνανε trendy. Γαμώτο»). Φτιάχνουν μόνες τους κορδέλες για τα μαλλιά και στέκες. «Εγώ έχω φτιάξει καμιά 20αριά» λέει η Τζούλη. Μας διαβεβαιώνουν πως δεν τους παίρνει πολύ ώρα για να φτιάξουν τα μαλλιά τους. Της Ελένης της παίρνει «μόνο» μισή ώρα. «Η μόδα» μας λένε «ορίζει πως τα emo πρέπει να έχουν περίεργο μαλλί».
«Εmο κανονικά δεν είναι μόνο η εμφάνιση» λέει η Νικολίνα. «Μα δεν είναι κανείς emo στην ουσία. Λίγα είναι τα emo. Όλοι ποζέρια είμαστε στην ουσία. Το κάνουμε γιατί μας αρέσει αυτό το στυλάκι και θέλουμε να είμαστε πιο ωραίες» συμπληρώνει η Ελένη. Κοροϊδεύουν αυτούς που κάνουν τους καταθλιπτικούς και κοιτάζουν δήθεν συντετριμμένοι το πάτωμα ή χαρακώνονται στις πλατείες μπροστά στους φίλους τους για να δείξουν πόσο emo είναι. «Αυτοί που το κάνουν επειδή έχουν ψυχολογικά προβλήματα είναι ΟΚ. Αυτοί που το κάνουν στην πλατεία μπροστά σε όλη τους την παρέα, για να δείξουν πόσο σκληροί είναι, είναι ηλίθιοι» λέει η Ελένη.
Ανεβαίνοντας προς τα πάνω, ένα αγόρι γύρω στα 16 που φορά μια λεπτή μαύρη γραβάτα μιλά σε μια κοπέλα με κυνηγετικό χακί καπέλο. «Μου είπε η μητέρα μου πως αν δεν ξεβάψω τα μάτια μου δεν θα μου δίνει λεφτά. Έτσι κι εγώ ξεβάφομαι, μου δίνει λεφτά και μετά, όταν φεύγω, ξαναβάφομαι». Στο τελευταίο σκαλί, πίσω από δυο αδέσποτα που κοιμούνται, κάθονται αγκαλιά ο Γιάννης, 16 χρονών, που πάει σχολείο στο Καλαμάκι, και η Μαριλένα, 14 χρονών, που πάει στο 5ο γυμνάσιο Αθηνών. Δίπλα τους ακριβώς, κρυμμένος πίσω από τη φράντζα του, βρίσκεται ο Φώτης που είναι 18 και πάει στο Επαγγελματικό Λύκειο Γλυφάδας. Ο καθένας τους έχει τις δικές του μουσικές προτιμήσεις, τις οποίες υποστηρίζει με μανία, και ακούει και τα δικά του συγκροτήματα. Επιμένουν να τα καθαρογράψουμε. Slipknot, Korn, In flames, Trivium (Γιάννης), Alesana, Atreya και Silverstein (Μαριλένα), Good Charlotte, Funeral for a friend (Φώτης). Συχνάζουν στα Starbucks, στο Galea και στο Bocca. Και στα σκαλάκια. Είναι και αυτοί στο MySpace, στο hi-5 και φυσικά στο msn. Kαι παίζουν και ένα διαδικτυακό παιχνίδι που λέγεται Line H. Όχι, δεν κάνουν τίποτα· απλώς κοιτάζουν - τους αρέσει. Ούτε κι αυτοί είναι emo, λένε - τους φαίνεται πολύ μαύρο. «Ελάχιστοι είναι πραγματικά emo» μου λέει η Μαριλένα. «Μπορεί να είσαι emo απ' έξω αλλά λίγοι είναι κι από μέσα».
Όταν ρωτάμε τα παιδιά τι θέλουν να κάνουν στο μέλλον, μας λένε: Θέλουν να γίνουν πάμπλουτοι. Να φτιάξουν ένα ροκ συγκρότημα. Η Ελένη σε 5 χρόνια θα ασχολείται αποκλειστικά με τη διακόσμηση. Ο Φώτης θέλει να γίνει σεφ.
«Άλλα όνειρα, έτσι, κάτι λίγο διαφορετικό;»
«Ναι» λέει ο Φώτης. «Θα ήθελα να πηγαίνω σε κρουαζιέρες». }
δυστυχώς όμως τέτοια θέματα εξάπτουν σε υπερβολικό βαθμό το περιεχόμενο των παντελονιών των εκεί εργαζομένων... 
!
; Δεν θα θες να ντυθεις σαν τους ηρωες της σειρας ή να αρχισεις να καταναλωνεις απειρους τονους γλυκων με την δικαιολογια οτι δεν θα παθεις τιποτα απο την τοση ζαχαρη γιατι τα καις επειδη σκεφτεσαι πολυ-- ποιος εισαι ρε φιλε, ο L 
; )
) έντονο ντύσιμο, ακούσματα μουσικής σε μεγάλη ένταση και βαρέα βαρών... για τους emo...
δεν ξέρει
), darkwave ktl με αποτέλεσμα να βλέπω τέτοιες φατσούλες στα αντίστοιχα clubs και να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Και όλα αυτά κυρίως με το άλλοθι των Cure (που δεν είναι καν gothic μπάντα). Καμία σοβαρή Goth - Electro ktl μπάντα (π.χ Covenant, Mesh 
και μη μιλώντας στους συμμαθητές σου (που σε βλέπουν σαν φρικιό επειδή δεν σε καταλαβαίνουν και καλά) ώστε λίγο πριν το τέλος της ταινίας με επιφοίτηση θα βρούν το νόημα της ζωής και ξεφύγουν απο τη μιζέρια (που οι ίδιοι έχουν επιφέρει πάνω τους). Λοιπόν Guess What. Η ζωή δεν είναι Hollywood.
